Salar de Uyuni en nog veel meer mooie dingen

13 januari

Na een gruwelijke nachtrit, in een bus zonder vering over een weg als een wasbord, komen we enorm uitgerust aan in Uyuni. Vanuit dit gehucht in the middle of nowhere vertrekken dagelijks honderden toeristen in fourwheeldrives om een aantal zeer bijzondere plekjes op de Boliviaanse hoogvlakte te bekijken. En vandaag wij dus ook.

In onze, enigszins bejaarde, Toyota landcruiser stappen drie Brazilianen en een Mexicaanse in en even zijn we bang dat er de komende dagen alleen Spaans gesproken gaat worden. Gelukkig spreken ze graag en goed Engels, wat de trip voor ons een stuk aangenamer maakt!

De eerste stop is het treinenkerkhof. Hier staat een heel stel oude stoomlocomotieven langzaam weg te roesten. Een heel vreemd en toch mooi tafereel, dat op de toeristen hetzelfde effect heeft als een speeltuin op kinderen: druk wordt overal op en in geklommen, erg leuk! Al snel worden we door de chauffeur echter weer naar de auto geroepen, want er is nog veel te zien vandaag. Hierna rijden we de zoutvlakte op. Dit is naast de hoofdattractie van de trip ook meteen de beste weg (met afstand!) van Bolivia. Vlak als een biljartlaken en zo wit dat het pijn doet aan je ogen. Belangrijkste bezigheid hier: foto's maken met diepte-illusies erin. LEUK!

We lunchen bij een "rotseiland" in de zoutvlakte. Hier groeien enorme cactussen, sommige wel duizend jaar oud. Daarna is het een flink eind rijden, over met rotsen bezaaide hobbelpaden, naar het zouthotel. Muren, bedden, tafels, stoelen: alles is hier van zout. Behalve het matras, wat gelukkig erg goed is. Een prettig contrast met de busrit van vannacht.

14 januari

De volgende dag trekken we het vulkanisch gebied rond de zoutvlakte in. Het is nauwelijks te omschrijven hoe mooi en buitenaards dit gebied is, dus daar begin ik maar niet aan, maar het is in ieder geval erg indrukwekkend! Tussen de vulkanen liggen verschillende lagunes, waarin zich kleurrijke mineralen en algen afzetten. Die laatsten worden gegeten door flamingo's (en niet pelikanen, zoals Marije in het jijbuisfilmpje beweert) die zo gewend zijn aan toeristen dat ze je, al "grazend" in het ondiepe water, tot op anderhalve meter naderen. Wat een mooie beesten! We schieten bijna de hele camera-accu leeg. Bij de lagunes zien we ook de zeldzame Vicuñas. Deze lamahert-achtige beesten zijn echter wat schuwer. 

Verder bezoeken we een veld met zandstenen die er van de wind behoorlijk van langs hebben gekregen. Hier staat een "boom" van steen en nog veel meer rotsen waar weer naar hartelust op geklauterd kan worden. Bij een poging tot boulderen merken we dat de handjes in al die weken zonder training behoorlijk zacht zijn geworden. Auw!
We slapen in een simpele barak, na een nog simpelere maaltijd en gaan op tijd naar bed.

15 januari

En dat is niet voor niks, want de volgende dag mogen we er om vier uur 's ochtends weer uit. Waarom? Waarom, in godsnaam?!! Omdat we dan de zonsopgang bij de (vulkanische) kokende modderbronnen kunnen beleven. De combinatie van de stoom en de opkomende zon op de omliggende bergen is magisch! Het is ijzig koud, maar gelukkig kunnen we ons warmen aan de stoom die opstijgt uit de borrelende modderpoelen. Maar het beste moet nog komen. Even verderop heeft men aan de rand van zo'n vulkanische lagune een zwembadje gemaakt. Wie zich er overheen kan zetten om zich uit te kleden in deze vrieskou (en dat kunnen wij blijkbaar), wordt beloond met een heerlijk warm bad en het mooiste uitzicht dat je ooit uit een zwembad hebt gehad. Een geweldig einde van een schitterende trip!

Na een korte busrit en een flinke wachttijd aan de grens, belanden we in Chili. In het dorpje San Pedro de Atacama gaan we even een dagje acclimatiseren en daarna waarschijnlijk door naar la Serena om een dagje op het strand te hangen.

Groeten van Marije en Marcel

Voor de joetoeb filmpjes zie:
http://www.youtube.com/watch?v=oty85AcTxAU
http://www.youtube.com/watch?v=42U_vHSTYEU
en
http://www.youtube.com/watch?v=eVeCBtUDs-E

De geluidskwaliteit is niet altijd even goed, maar dat komt door de wind. Verder waren we op ruim 4500m (en niet 3500 zoals Marcel beweert in het filmpje) en nu gedaald naar zo´n 2500m. Verder zijn we weer een uur tijdsverschil met jullie kwijt. Nu dus nog maar vier uur. Back to you Tom!