Verliefd op Chili

Vlinders in je buik, droge mond, je kan nergens anders meer aan denken, geen eetlust: Daar hebben we allemaal geen last van, maar verliefd zijn we toch. Op Chili! (en op mekaar)

Chili wordt met de dag fantastischer. Wat een geweldig land! Nadat we in het vorige verhaal hebben geschreven over de woestijn en het strand, zijn we nu aangekomen in ´het Zwitserland van Chili´ (en Argentinië ) : Het merengebied van Patagonië. De afstanden zijn hier immens: Van San Pedro naar La Serena was zo´n 1000km en van daar naar Pucón nog eens zover. Met de luxe nachtbussen merk je daar echter bijna niks van (alleen in de portemennee doet het pijn).

Als je Pucón binnenrijdt, lijkt het net een bergdorpje in de Alpen. Overal houten huisjes, omgeven door bergen, meren en dennenbomen. Alleen die ernorme vulkaan past niet zo in dit plaatje. Maar hij verrijkt het uitzicht enorm!
Zoals in alle bergdorpjes, kun je ook hier aan allerhande activiteiten deelnemen.

Wij kozen ervoor om de eerste dag gelijk te gaan raften op een geweldig kolkende, wild stromende, waterrijke, met rotsen besprenkelde, door de ratten besnuffelde, klasse IV rivier. Dit was, in één woord: GEWELDIG! Kijk maar naar de foto´s en het filmpje. Marcel zit stuurboord vooraan en Marije zit achter Marcel.
http://www.youtube.com/watch?v=m-ljIgLlkRo

Gisteren gingen we, om de aangekomen vakantiekilo´s er maar weer eens vanaf te lopen, de werkende vulkaan Villarica op. Werkend als in: er komt de hele dag rook uit, en met geluk kan je vanaf de krater vloeiend lava zien.
Om zeven uur ´s ochtends stonden we al te trappelen om te gaan. Na uitreiking van een volledige uitrusting bestaande uit oa pikhouweel, stijgijzers, winddichte overkleding, echte bergschoenen en zo´n kek plastic sleetje, was het slechts een kort busritje naar de vulkaan. Daar aankomen worden opnieuw de weersvoorspellingen gecheckt om ervoor te zorgen dat we veilig de vulkaan op kunnen. Het waait wel hard, maar na enkele minuten beraad wordt besloten om toch te gaan wandelen.
We beginnen op 1100m om vervolgens naar 2847m te lopen.
Het is een redelijk zware wandeling omdat je de hele tijd aan het klimmen bent, de gehele tocht duur zo´n 5 uur. Marije kan prima naar boven lopen, alleen in een iets langzamer tempo dan de rest van de groep. Marije loopt dan ook met een prive gids naar boven.
De wandelroute is voor een groot gedeelte over sneeuw en ijs. De stijgijzers zijn niet nodig, maar van de pikhouweel maken we gretig gebruik. Hij dient als een soort wandelstok en geeft je een mogelijkheid tot redding mocht je van het pad af glijden. Dit gebeurt gelukkig niet!
Naast de sneeuw en ijs is het gestolde lava waar we overheen klimmen, erg bijzonder om te zien!
We lopen helemaal tot aan de krater van de vulkaan. Wanneer de giftige rook even onze kant op waait krijg je een branderig gevoel in je longen, bovendien stinkt het goed!
Door de vele rookvorming zien we helaas geen lava, maar het uitzicht vanaf de krater over het merengebied is onbeschrijfelijk!

En dan nu 4 uur naar beneden lopen.... zucht....
Ohnee!!! Als er sneeuw ligt... Kan je sleeën!! WHOEHOE, gewoon 3 kwartier naar beneden glijden, hoe fijn is dat!! Je zou er gewoon nog een keer 5 uur voor naar boven lopen... hihi
Ook dit hebben wij natuurlijk voor jullie gefilmd zodat jullie het mee kunnen beleven!
http://www.youtube.com/watch?v=HzPku7Q0L3c


Liefz Marcel en Marije