Colca Canyon

Aaauuuuuwww!!! SPIERPIJN!!!

Dinsdag 14 december t/m vrijdag 17 december
Zoals aangekondigd hebben wij de afgelopen 3 dagen in Colca Canyon vertoefd. Een canyon die 2 keer zo lang is als de Grand Canyon in Amerika, daarnaast is het een van de diepste canyons met een gemiddelde van 1 km diep.

Ons expeditiegroepje bestaat uit Stephane (Canadees), uit de gids Remijo en wij. We worden om 3 uur ´s nachts bij ons hostel opgehaald voor een rit van 3 uur naar Chivay, een dorpje aan het begin van de canyon. Daar krijgen we ontbijt om vervolgens naar een uitkijkpunt te gaan op 3795m hoogte om daar condors te gaan bekijken. Helaas lieten die zich maar zeer mondjesmaat zien. We hebben er 2 gezien waarvan 1 een jonge was. Wel konden we daar al heel goed de hoogte voelen, zelfs een trapje van een paar treden is zwaar om op te lopen.
Vervolgens beginnen na een lunch in Cabanaconde aan ons wandeltochtje.
We beginnen op 3200m om in 4 uur af te dalen naar zo´n 2200m. Das best zwaar in de brandende zon zonder schaduwplekken, want er groeit natuurlijk niets daar behalve wat cactussen.
Beneden aangekomen zijn we bij een geiser, kokend heet water komt daar zo uit de aarde omhoog en vermengt zich met het rivierwater van de Rio Colca. Een heerlijk lauw/warm voetenbad voor Marcel.
Eigenlijk was Marije te moe om er echt van te kunnen genieten, weer geen schaduw en erg moeie spieren!
Na deze pauze nog zo´n 200 meter omhoog over een eigenlijk afgesloten wandelroute omdat er een weg gebouwd wordt. We worden dan ook bijna weggeblazen met een beetje dynamiet (Niets voor Ko). Ongeschonden maar dodelijk vermoeid komen we om vier uur bij het dorpje Llahuar aan waar we de nacht verblijven.

Onze gids laat ons onderweg nog wel wat bijzondere vruchten proeven zoals 2 verschillende cactussen en nog iets van een soort boon met katoenachtige-groenten-pitten waarvan je dan weer alleen dat ¨katoen¨ mag eten. Wel allemaal erg lekker!

De tweede dag moeten we zo´n 600 meter omhoog om vervolgens langs de rivier zo´n 2 km vlak te lopen en daarna weer 600 meter af te dalen.
Met de spierpijn valt het allemaal wel mee, maar dat klimmen is echt zooo zwaar. Marije heeft het gevoel dat al het hardlopen voor niets is geweest want die hijgt nog als een paard. Om haar bij te staan is Marcel zo geweldig om met twee tassen naar boven te lopen. En met kleine stapjes (voetje voor voetje) lukt het om boven te komen. De rest van de tocht gaat redelijk voorspoedig mede doordat ons einddoel in zicht is, Oasis. Het ziet er van bovenaf een beetje vreemd uit: Zo´n groene vlek in de verder droge canyon met een aantal blauwe zwembaden erin. Maar het is wel een prima doel om naartoe te lopen!
Om 13u liggen we dan ook in dat heerlijke zwembad, wat geweldig zo midden tussen de bergen.
En mooi de tijd om goed uit te rusten want de volgende dag zullen we de canyon weer uit moeten lopen.

De derde dag moeten we dus 1200m (!) omhoog lopen. Een optie is om voor 13 euro een ezel te huren die je naar boven draagt, maar eigenlijk wil Marije gewoon zelf lopen en is Marcel ervan overtuigd dat ze dat ook kan. En zo geschiede...
Om 3.30u de wekker zodat we voor zonsopgang boven kunnen zijn.
Eigenlijk gaat het de eerste 1000 meter omhoog prima, maar de laatste 200 meter is heel zwaar. Je loopt dan inmiddels boven de 3000m en dat voel je.
In 3,5u lopen we naar boven waar ons een heerlijk Peruaans ontbijt (broodjes met jam) op ons staat te wachten. Marije wordt gefeliciteerd door de gids en we besluiten dat we daar maar een goede slok whisky op moeten drinken! Zelf in de platvink (ja, die van jou Dennis) meegebracht voor dit soort momenten.
De dag voorziet verder nog in een aantal hoogtepunten, zo gaan we na de wandeltocht naar Hotsprings, warme baden gevoed door een natuurlijke bron. Nou, dat is wel fijn hoor voor de spiertjes!
Daarna nog een uitgebreide lunch in buffetvorm. Het Peruaanse eten is niet echt vol van smaak, kruiden gebruiken ze nauwelijks, maar deze brunch is heel erg smakelijk! En we eten voor het eerst alpaca, erg lekker en met niets te vergelijken maar vol smaak.
Na de lunch weer de 3 uur durende rit naar huis waarbij we nog even op een uitkijkpunt op 4800m uitstappen. Daar kan je dus echt bijna geen adem meer halen... Moet je voorstellen dat je hoger staat dan de Mont Blanc!
En we krijgen nog de mogelijkheid om wat lama´s en alpaca´s in het wild op de foto te zetten.
Zoals gezegd merk je wel dat je op hoogte zit. Als we uiteindelijk het dal weer inrijden is het nummer "....I think I lost my headache..." van Queens of the Stone Age (jazeker Niels!) dan ook erg op zijn plaats.

De spierpijn is morgen als het goed is weer weg, maar deze geweldige tocht zullen we nog lang memoreren!
Bovendien was het een goede training voor de tochten die nog komen gaan.

Vanavond vertrekken we met de bus (een rit van 10 uur) naar Cuzco.

Liefz Marcel en Marije

Nog 2 filmpjes online met onze ontberingen: (soms met wat lichte technische probleempjes...)

http://www.youtube.com/watch?v=MhidnF6m0Wk

http://www.youtube.com/watch?v=3bWgTs9Drvk